Boys Won’t Be Boys is een theatrale en maatschappelijke beweging, waarin diverse spelers (m/v/x) door het delen van persoonlijke verhalen ruimte maken om gendernormen te doorbreken.
Door het delen van persoonlijke verhalen schudden de voorstellingen vastgeroeste ideeën op, en creëren een verbindende ruimte waar diversiteit gevierd wordt. Met onze projecten reflecteren we op ouderwetse denkbeelden en bouwen aan een samenleving waarin vrijheid en inclusie de norm zijn.
In 2024 ontvingen we een Winq Diversity Award voor de vernieuwende aanpak in het samenbrengen van de queer- en heterogemeenschap en onze bijdrage aan de diversiteit in het culturele landschap.
Boys Won’t Be Boys gebruikt theater om onzichtbare verhalen zichtbaar te maken en geven ze ruimte aan verschillende perspectieven. Of je nu een ervaren artiest bent, een amateur of voor het eerst op een podium staat – bij Boys Won’t Be Boys krijgt iedereen een stem. Onze missie: een maatschappij waarin niemand in een hokje wordt geplaatst en waarin emancipatie geen strijd, maar een vanzelfsprekendheid is.
“Een ode aan de kwetsbaarheid van mannen.” Algemeen Dagblad
|
“Openhartige en liefdevolle mannencollage.” Theaterkrant |
Ik draag nagellak omdat jongens dat doen. Het klinkt gek, maar ik voel me juist mannelijk als ik make up draag. Je hebt ballen nodig om gemisgenderd te worden. De les die ik heb geleerd: eigenlijk is alles speelgoed. Wc’s, taal, gender, gedrag, uiterlijk. Maar op een gegeven moment hebben mensen spelregels bedacht en werd het een beetje verwarrend. Ik wil eigenlijk gewoon lief zijn en dat mensen ook lief zijn. We hebben feministische mannen nodig, want mensen luisteren niet zo goed naar vrouwen.
Nien Schriever
die/diens
Mieke ging filosofie studeren om erachter te komen waarom er zo idioot gedacht werd over vrouwen. ‘Mannen zijn de norm’, ontdekte ze. Wat zij toen nog niet wist was dat naarmate je ouder wordt je steeds meer als mens tevoorschijn komt. Dit inzicht komt door het leven zelf en vele gesprekken met dierbaren bij wie zij zich vrij voelt leven, liefde en culturen te onderzoeken. Wat zij toen ook niet wist was dat maatschappelijke structuren zo hardnekkig zijn. Gelukkig kent elk tijdperk vrouwen die op hun eigen manier die structuren bevragen.
Mieke de Wit
zij/haar
Ik voel me een shapeshifter in vrouwelijkheid. Vaak verward over wat dat betekent, beweeg ik tussen aantrekken en afstoten van mijn meisjesachtigheid. Het dubbelzinnige beeld in popcultuur en maatschappij heeft ook mijn zelfbeeld vertroebeld. Met gemaskerde kostuums wil ik die perspectieven van binnen en buiten bespreekbaar maken. Ik zie alles graag niet zo zwart-wit, zodat er ruimte is om van elkaar te leren.
Cleo Veldman
zij/haar
Ik ben een 27-jarige transvrouw, rasoptimist en Engels docente. Mijn vrouwelijkheid is mijn vrijheid, mijn gewin. Ik heb lang moeten zoeken naar mezelf, maar ik ben zo blij om haar gevonden te hebben. Ik hoop dat ik anderen de ruimte en veiligheid kan bieden die ik zelf ook ooit zocht. Mijn geluk zit in mijn gemeenschap.
Een les die ik heb geleerd: Everything takes a village. Je hebt altijd mensen om je heen nodig. Of je nou vreugde, verdriet of verlangen wilt delen.
Daphne Romkes
zij/haar
Sheila Oisila is psychiater en maker. Ze helpt mensen woorden geven aan wat van binnen leeft en vertaalt die verhalen naar dans en theater. Zo geeft ze ruimte aan kwetsbaarheid en laat zien hoe we in onze menselijkheid meer op elkaar lijken dan we denken.
“Vrouw of man, we zijn vooral mens. Door hokjes en opgelegde rollen verliezen we de verbinding met onszelf en elkaar. Pas als we mogen zijn wie we écht zijn, ontstaat er ruimte voor echte verbondenheid en betekenis.“
In samenwerking met diverse theaters in Nederland ontwikkelen wij voorstellingen met spelers uit de buurt. In het format van de voorstelling presenteren we dan exclusief lokale verhalen met spelers uit hun eigen stad en regio die we speciaal voor de gelegenheid werven en coachen. Ben jij benieuwd waar we deze projecten binnenkort organiseren?
